"Cztery liście koniczyny" Weronika Tomala - recenzja

Najpiękniejsze powieści obyczajowe to te pisane od serca i z sercem. Gdy czytasz taką książkę, świat przestaje istnieć. Jesteś tylko Ty i ona. Zatracasz się w niej, żyjesz życiem jej bohaterów, a gdy nastaje koniec jest Ci smutno, choć zakończenie wcale smutne nie było. Też tak macie? Zapraszam Was na recenzję najnowszej książki Weroniki Tomali. " Cztery liście koniczyny" skradła moje moje serce. Jest niczym sen, z którego nie chcę się obudzić.

W imię miłości.

"Nie dam ci nic w zamian, ale proszę, daj mi szansę. Bo możesz uratować czyjeś życie. Wiedz, że jest teraz w twoich rękach…"

Judyta jest pielęgniarką pracującą w sopockiej klinice. Pewnego dnia w położonej przy plaży biblioteczce znajduje notatnik, a w nim słowa: „Jeśli to czytasz, to znaczy, że mnie już nie ma. Teraz jesteś odpowiedzialny za życie innego człowieka”. Początkowo Judyta bierze to za żart. Nie ma pojęcia, że właśnie wzięła na siebie zobowiązanie. I że odtąd jej życie nie będzie już takie samo.

Mateusz mieszka w małej chatce w lesie. Tu może przeżywać swój ból w samotności, z dala od niechętnych spojrzeń innych. Kiedy u jego progu zjawia się obca dziewczyna z notatnikiem, wściekły wyrzuca ją za drzwi. Ale ta wizyta nie daje mu spokoju. Postanawia odkryć prawdę…

Weronika Tomala jest autorką powieści obyczajowych dla kobiet. Emocjonujące historie o życiu, to jej znak rozpoznawczy. Autorkę kocha się za to, że jej książki są prawdziwe, napisane inteligentnym językiem, nie wydumane, zawsze inne, ale nigdy nie mniej ciekawe. Czytelniczki polubiły ją za autentyczność. Każda z nas może utożsamić się z bohaterkami. Mieć ich problemy, przeżywać ich dramaty albo najzwyczajniej w świecie zakochać się tak jak one. Jej książki są piękne i każda z nas powinna mieć je na półce w bibliotece. Oczywiście, jeśli lubicie taki gatunek literacki. Sięgając po każdą kolejną książkę autorki zastanawiam się co takiego tym razem wymyśliła. I zawsze jestem zadowolona...

"Cztery liście koniczyny" to perełka wśród jej powieści. Nie lubię się przyznawać, że płakałam nad książką, bo mój mąż twierdzi, że to głupota. A ja uważam, że skoro autorowi udało się mnie wzruszyć, to zdał egzamin. Jeśli się wzruszam, to jest to dla mnie intymna chwila, nie lubię gdy ktoś to widzi, lubię być sama ze swoimi uczuciami i je przeżywać. Dzięki Weronice miałam możliwość wzruszyć się i popłakać aż dwa razy. Raz, bo było mi smutno, drugi raz ze szczęścia. Każdy z tych razów był mój i bardzo go przeżywałam. To było piękne. Ta historia jest piękna. 

Tajemniczy skórzany notes i słowa "jeśli to czytasz, to bądź świadom tego, że mnie już po prostu nie ma.". Judyta, główna bohaterka książki ma niełatwe zadanie. Oddać notes adresatowi, czy zapomnieć o tym, co przeczytała. Postanawia zachować się uczciwie i zawieść go Mateuszowi, o którym właścicielka notesu wspomina. Jeszcze nie wie, że to spotkanie odmieni jej życie. Ale wkrótce się o tym przekona. 

Historia wciąga i ciekawi od pierwszej strony. Jest inna niż te, które dotychczas wyszły spod pióra Weroniki. To mi się właśnie w niej podoba. Autorka nie popada w monotonności. Za każdym razem inne miejsce, inna historia, inni bohaterowie, inne problemy. Ale każda z jej książek ma wspólny mianownik. Jest w niej miłości, a autorka w piękny sposób potrafi o niej pisać. 

Nie ważne o czym będzie następna historia, ale jednego możecie być pewni. Ta dziewczyna ma talent i nie ma możliwości byście jej książek nie pokochali. 

Weronika dziękuję ! Za emocje, za uczucie, za Judytę i Mateusza. I za Roksanę. I za czterolistną koniczynę, która jest symbolem szczęścia. Dla mnie wszystkie Twoje powieści są jak ta koniczyna. Uszczęśliwiają mnie, dają mi radość i sprawiają, że uśmiech nie schodzi z mojej twarzy, gdy o nich myślę. 

Jeszcze w tym roku bdziecie mieli możliwość przeczytać kolejną książkę Weroniki. Kto czeka razem ze mną ?