"Więzień namiętności" Monika Magoska - Suchar - recenzja

Monika Magoska Suchar jest świetną polską autorką. Miałam przyjemność przeczytać jej fantastykę, która mi się bardzo podobała oraz pierwszy romans, który wydała solo. Tamta książka również przypadła mi do gustu i wiedziałam, że każda kolejna książka autorki musi być moja. Jestem już po lekturze "Więźnia namiętności" i chciałabym Wam o nim opowiedzieć. 

Przebywający w więzieniu były agent służb specjalnych, Thomas Anderson otrzymuje od swojego dawnego szefa propozycję nie do odrzucenia – ułaskawienie w zamian za szpiegowanie milionera, zakulisowo rządzącego polską polityką. By wykonać misję, Thomas wciela się w rolę ochroniarza córki bogacza. 

Młoda, ponętna i bardzo niezależna dziewczyna szybko zawraca mu w głowie. U boku ukochanej mężczyzna odkrywa brudne interesy jej ojca, a przy okazji znajduje odpowiedzi na dręczące go od lat pytania dotyczące własnej przeszłości. Tylko czy płomienne uczucie przetrwa, gdy zaczęło się od kłamstwa?

"Więzień namiętności" to pierwsza książka Moniki, która została wydana w Wydawnictwie Jaguar. Ma 415 stron i jedną cechę, która mnie zadziwiła. Nie ma rozdziałów. Pierwszy raz spotykam się z książką, która pisana jest jednym ciągiem. I mam na myśli to, że nie ma nawet odstępów w tekście między poszczególnymi wątkami. Przeraziło mnie to i uważam, że nie był to doby pomysł. Rozdziały są potrzebne, by dać wytchnienie głowie. Jak się czyta długi tekst i nie ma przerywnika, to wszystko zlewa się w jedną całość. Niby nie było problemu z oddzieleniem jednych scen od drugich i nic mi się nie mieszało, ale lubię robić przerywniki w czytaniu i powracać do niego z początkiem nowego rozdziału. Tu miałam wrażenie, że przerwałam w trakcie. Krótko mówiąc, ten brak rozdziałów jest dla mnie niekomfortowy i niewygodnie mi się czyta. 

"Więzień namiętności" jest typowym romansem, z przykro mi to mówić, ale mocno naciąganą fabułą. Główny bohater czyli Thomas Anderson jest bardzo przystojny, wysportowany, czarujący, ma super sprzęt z kolczykiem, ogólnie wzbudza zachwyty płci przeciwnej. Jest również w gorącej wodzie kąpany, lubi używać pięści, strzelać do ludzi, czasami nie pomyśli, a zrobi. W sumie mu się dziwię, że jest nieokrzesany, ponieważ nie miał łatwego życia, a pobyt w więzieniu również zmienia człowieka. Typowy bohater romansu z charakteru.

Ella, to córka bogatego i wpływowego człowieka, na którego Anderson dostaje zlecenie. Ale najpierw musi zdobyć posadę ochroniarza jego córki. Ella jest ambitna, studiuje prawo i za wszelką cenę chce odciąć się od swojego ojca. Jest również piękna i ma bardzo dużo do powiedzenia. Lubi się równiez buntować i ma niewypażony język. Typowa bohaterka romansu z charakteru.

Między tym dwojgiem iskrzy od pierwszego wejrzenia. Szybko się w sobie zakochują i nie wiedzą świata poza sobą. Ale Anderson ma do wypełnienia zadanie, które nijak idzie w parze z sielanką rodzinnego życia ze swoją podopieczną. 

Co z tego wyniknie? 

W książce znajdziecie rodzinne tajemnice, sporo ich jest, a autorka całkiem fajnie sobie to wszystko wymyśliła i złożyła w logiczną całość. Niestety mam uwagi co do sposobu bycia postaci oraz języka, którym się posługują. Tak jak wspomniałam, fabuła jest naciągana, mam tu na myśli niektóre wydarzenia z udziałem naszych głównych bohaterów. Niby ma to ręce i nogi, ale postacie są przerysowane. On zajebisty macho, ona zbuntowana córka milionera, z której momentami wychodzi rozkapryszona pannica. Nic tylko jednemu i drugiemu dać po łbie i sprowadzić na ziemię. Niektóre powiedzenia bohaterów rozkładały minie na łopatki. " Chujku niemyty" i tym podobne. Można i tak, ale momentami podjeżdżało tandetą i rynsztokiem. Chodzi mi oczywiście o słownictwo bohaterów, a nie fabułę. Jak na mój gust autorka za bardzo ich wyluzowała. Nie mówię, że bohaterowie romansu mają być poważni i kulturalni, ale bez przesady. A może to było celowe zagranie? Czasami tak jest i beznadziejne zachowanie bohaterów wynika z tego, że taki mają sposób bycia i tak sobie to autor wymyślił. 

Ogólnie książka mi się dłużyła, choć niewątpliwie fabuła jest ciekawa. Wątek Thomasa i związane z jego osobą tajemnice, to było fajne. Ale całość kojarzy mi się z połączeniem romansu i filmu akcji w amerykańskim wydaniu, gdzie bohaterom się wydaje, że im wszystko wolno. Oni w tej książce wkurzali mnie wyjątkowo.                                                                                               

Mam mieszane uczucia co do całości, ale podobało mi się obsadzenie w roli jednej z bohaterek, znanej polskiej autorki. Nie będę Wam zdradzaćnszczegółów, ale Monika fajnie to sobie wymyśliła. Chętnie bym poszła na takie spotkanie w Empiku i poznała osobiście tę Panią.

Już niedługo nowa powieść Moniki Magoski Suchar, która ma rozłożyć nas na łopatki. Tym razem będzie tak jak w przypadku jej pierwszego solowego romansu, czyli książka ukaże się nakładem Editio Red. Na pewno ją przeczytam i dam Wam znać. 

A tym czasem jestem ciekawa jak Wasze wrażenia po "Więźniu namiętności"?